W 2010 roku w Polsce utonęło 369 osób (295 w wodach ogólnodostępnych), a w: 2011 – 396, 2012 – 449, 2013 – 709, 2014 – 674. Może w 2015 roku będzie bezpieczniej na obszarach wodnych. W wyniku kontroli NIK w 2009 roku stwierdzono nieprecyzyjność obowiązujących przepisów, brak odpowiednich rozwiązań prawnych, nieprzejrzysty system finansowania, brak właściwego nadzoru i kontroli ze strony państwa nad ratownictwem wodnym.

Zalecenia pokontrolne NIK objęły: opracowanie kompleksowej analizy oraz wypracowanie docelowego modelu funkcjonowania ratownictwa wodnego, uregulowanie zakresu uprawnień i obowiązków poszczególnych podmiotów, zagwarantowanie efektywnego wydatkowania środków publicznych, zapewnienie bezpośredniej łączności pomiędzy podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze.

Celem działania Rzeczypospolitej Polskiej i Unii Europejskiej w dziedzinie bezpieczeństwa wewnętrznego jest między innymi utrzymanie zdolności do reagowania w przypadku zagrożeń życia lub zdrowia obywateli oraz ochrona przed skutkami zdarzeń losowych. Państwo zapewnia bezpieczeństwo swoich obywateli, posiada katalog obszarów objętych działem „sprawy wewnętrzne”, w którym mieści się bezpieczeństwo i porządek publiczny oraz nadzór nad ratownictwem wodnym.

Ustawa o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych oraz na jej podstawie wydane przez Ministra Spraw Wewnętrznych rozporządzenia i decyzje, pozwalające różnym podmiotom na wykonywanie ratownictwa wodnego (96 pozwoleń na dzień 3.04.2015), nie wpłynęły na zmniejszenie liczby wypadków utonięcia osób w wodach polskich.

Zatem co było celem dokonanych przez administrację rządową systemowych zmian w zakresie ratownictwa wodnego? Wydaje się, że celem powinien być wzrost bezpieczeństwa obywateli oraz zmniejszenie liczby wypadków utonięcia osób. Jakie czynniki spowodowały w ostatnich latach wzrost wypadków utonięcia osób w Polsce? Te i wiele innych pytań nasuwa się specjalistom z zakresu ratownictwa wodnego i osobom, zajmującym się zagadnieniami bezpieczeństwa na obszarach wodnych.