Żerdź ratownicza jest podstawowym sprzętem ratowniczym na wszelkich pływalniach. Zazwyczaj jest to tyczka drewniana o długości 2 - 4 m (ustawa narzuca długość 4 m). Występują również żerdzie ratownicze wykonane z innych materiałów np. rurka aluminiowa czy z twardego PCV, lecz każda z nich ma w wodzie większą śliskość niż drewno. Właściwie skonstruowana żerdź ratownicza powinna być zakończona odpowiednią końcówką ułatwiającą uchwycenie się przez tonącego względnie nawet zahaczenie przez ratownika osoby nie reagującej już na żadne polecenia czy bodźce i przyciągnięcie jej do brzegu. W tego typu konstrukcjach można używać lekkich i estetycznych materiałów takich jak rurki z duraluminium czy tworzyw sztucznych. Wykonanie nawet we własnym zakresie którejś z tych końcówek nie powinno nastręczać zbyt dużych kłopotów np. elastyczną końcówkę można zrobić z rozciętego paska klinowego do silników samochodowych, a koło ze stalowego pręta o średnicy np. 6 mm obciągniętego wężem gumowym lub rurką z tworzywa sztucznego.
Zalety:
bardzo prosta i łatwa obsługa nawet dla laika pod warunkiem, że nie będzie próbował podnosić na żerdzi tonącego ponad lustro wody,
nie ma potrzeby konserwacji,
możliwość dosięgnięcia każdego tonącego na standardowym basenie o wymiarach do 25 m.
Minusem jest fakt, że w przypadku dotychczas stosowanych żerdzi drewnianych bez właściwej końcówki to duży ciężar drewna, cena i łatwość złamania.
Boja SP skonstruowana z tworzywa sztucznego w środku pusta, posiada na obwodzie uchwyty pozwalające na złapanie się przez osobę tonącą względnie ratownika, a z przodu przyczepioną ma 2 - 4 m linę zakończoną szelkami ratowniczymi. Opływowy kształt pozwala na pływanie i pokonywanie fal bez większych oporów. Wyporność pozwala na utrzymanie dwóch osób na powierzchni wody. Na świecie produkowane są różne rozmiary i typy boi, a w Polsce na razie jeden. Minusem tego sprzętu jest trudność w jego użyciu w sytuacji, gdy tonący jest nieprzytomny (doskonałą alternatywa jest pas "węgorz"), ponieważ ratownik nie ma możliwości podpięcia poszkodowanego. Konserwacja sprowadza się do umycia i wysuszenia sprzętu.
Pas ratowniczy "Węgorz" składa się z elastycznego, nietonącego, podłużnego pływaka z pianki polietylenowej obszytej jaskrawo pomarańczową tkaniną. Do jednego końca doczepiony jest karabińczyk , a do drugiego taśma z oczkami (co umożliwia zaczepienie karabińczyka) przechodząca w 2 - 4 m odcinek liny zakończonej szelką ratowniczą. W połowie długości pasa umocowany jest dodatkowy karabińczyk umożliwiający w miarę potrzeby podczepienie liny do ściągnięcia ratowanego na brzeg. Konstrukcja pozwala na zapięcie osoby o każdych wymiarach (tuszy) i utrzymuje na powierzchni dwie osoby o przeciętnej wadze (wyporność 9 kg, a w przygotowaniu większa, do 14,5 kg). Długość linki pozwala ratownikowi zanurkować do dna na standardowym kąpielisku (max głębokość do 4 m) bez potrzeby ściągania szelek. Opływowy kształt nie stawia prawie żadnego oporu i pozwala w łatwy sposób pokonać fale czy nawet przybój. Konserwacja polega na myciu i wysuszeniu sprzętu.
Zalety:
łatwy w obsłudze,
estetyczny i łatwy w przechowywaniu,
możliwość użycia do ratowania osób przytomnych i nieprzytomnych.
Koło ratunkowe ślizgowe ma dwie wersje: na jednostki pływające - składa się z torby w kolorze pomarańczowym, wewnątrz której znajduje się miękkie koło ratunkowe (pianka polietylenowa) wraz z pływającą linką o długości 35 m, zakończoną nierdzewnym karabińczykiem (możliwość mocowania do kosza rufowego lub relingu), na pływalnie i kąpieliska - budowa j.w. z linką o długości 25 m z plastikowym karabińczykiem (możliwość mocowania do różnego typu wieszaków). Koło dzięki swojej konstrukcji: miękkie i dopasowujące się do każdego rozmiaru, łatwe w konserwacji (umyć i wysuszyć), estetycznie i bezpiecznie przechowywane.
Zalety kół ratowniczych to:
łatwość użycia,
dobra widoczność w wodzie (kolor i duże wymiary pozwalają lepiej dostrzec osobę tonącą),
duża wyporność kwalifikująca koło jako sprzęt ratunkowy dla dwóch osób,
przy użyciu koła ślizgowego możliwość wyciągnięcia tonącego na wysoki stromy brzeg lub wysoką burtę łodzi,
doskonała asekuracja przy ratowaniu z użyciem koła ślizgowego oraz przy nurkowaniu.
Minusem jest:
trudność w dalekim rzucaniu; trzymając (właściwie) za wewnętrzną część pierścienia koła ratunkowego nie uzyskujemy dalekich rzutów,
łatwość uszkodzenia pierścienia wykonanego ze styropianu przy uderzeniu o twardy przedmiot np., pomost, łódź czy krawędź basenu (nie dotyczy koła ślizgowego).
Koło ratunkowe jest podstawowym sprzętem ratunkowym na wielu kąpieliskach, pływalniach i różnych jednostkach pływających. Można je podzielić na stosowane na śródlądziu i stosowane na morzy. Te ostatnie wymagają atestu. Badanie to polega na włożeniu koła do wody i obciążeniu go ciężarem 15 kg przez 24 godziny. Jeżeli koło nie tonie - uzyskuje atest. Wykonane jest ono ze sprasowanego styropianu obszytego pomarańczowym materiałem i linki chwytowej o większej długości niż obwód, przymocowanej opaskami w czterech miejscach. Koło może być używane samodzielnie lub z linką, którą powinno się przywiązać bezpośrednio do koła i porządnie zbuchtować. Atestowane koła morskie posiadają również odblaskowe nakładki ułatwiające dostrzeżenie w nocy i w trudnych warunkach atmosferycznych. Występują również koła ratunkowe w kształcie podkowy, wykonane z pianki polietylenowej, lekkiej i bardziej wytrzymałej niż styropian. Konserwacja polega na wymyciu i wysuszeniu. W ostatnich czasach pojawiły się sztywne koła plastikowe, wewnątrz puste, ze specjalnymi pojemnikami na linkę o ergonomicznych kształtach usytuowanymi wewnątrz koła.
Żerdź ratownicza jest podstawowym sprzętem ratowniczym na wszelkich pływalniach. Zazwyczaj jest to tyczka drewniana o długości 2 - 4 m (ustawa narzuca długość 4 m). Występują również żerdzie ratownicze wykonane z innych materiałów np. rurka aluminiowa czy z twardego PCV, lecz każda z nich ma w wodzie większą śliskość niż drewno. Właściwie skonstruowana żerdź ratownicza powinna być zakończona odpowiednią końcówką ułatwiającą uchwycenie się przez tonącego względnie nawet zahaczenie przez ratownika osoby nie reagującej już na żadne polecenia czy bodźce i przyciągnięcie jej do brzegu. W tego typu konstrukcjach można używać lekkich i estetycznych materiałów takich jak rurki z duraluminium czy tworzyw sztucznych. Wykonanie nawet we własnym zakresie którejś z tych końcówek nie powinno nastręczać zbyt dużych kłopotów np. elastyczną końcówkę można zrobić z rozciętego paska klinowego do silników samochodowych, a koło ze stalowego pręta o średnicy np. 6 mm obciągniętego wężem gumowym lub rurką z tworzywa sztucznego.
Boja SP skonstruowana z tworzywa sztucznego w środku pusta, posiada na obwodzie uchwyty pozwalające na złapanie się przez osobę tonącą względnie ratownika, a z przodu przyczepioną ma 2 - 4 m linę zakończoną szelkami ratowniczymi. Opływowy kształt pozwala na pływanie i pokonywanie fal bez większych oporów. Wyporność pozwala na utrzymanie dwóch osób na powierzchni wody. Na świecie produkowane są różne rozmiary i typy boi, a w Polsce na razie jeden. Minusem tego sprzętu jest trudność w jego użyciu w sytuacji, gdy tonący jest nieprzytomny (doskonałą alternatywa jest pas "węgorz"), ponieważ ratownik nie ma możliwości podpięcia poszkodowanego. Konserwacja sprowadza się do umycia i wysuszenia sprzętu.
Pas ratowniczy "Węgorz" składa się z elastycznego, nietonącego, podłużnego pływaka z pianki polietylenowej obszytej jaskrawo pomarańczową tkaniną. Do jednego końca doczepiony jest karabińczyk , a do drugiego taśma z oczkami (co umożliwia zaczepienie karabińczyka) przechodząca w 2 - 4 m odcinek liny zakończonej szelką ratowniczą. W połowie długości pasa umocowany jest dodatkowy karabińczyk umożliwiający w miarę potrzeby podczepienie liny do ściągnięcia ratowanego na brzeg. Konstrukcja pozwala na zapięcie osoby o każdych wymiarach (tuszy) i utrzymuje na powierzchni dwie osoby o przeciętnej wadze (wyporność 9 kg, a w przygotowaniu większa, do 14,5 kg). Długość linki pozwala ratownikowi zanurkować do dna na standardowym kąpielisku (max głębokość do 4 m) bez potrzeby ściągania szelek. Opływowy kształt nie stawia prawie żadnego oporu i pozwala w łatwy sposób pokonać fale czy nawet przybój. Konserwacja polega na myciu i wysuszeniu sprzętu.
Koło ratunkowe ślizgowe ma dwie wersje: na jednostki pływające - składa się z torby w kolorze pomarańczowym, wewnątrz której znajduje się miękkie koło ratunkowe (pianka polietylenowa) wraz z pływającą linką o długości 35 m, zakończoną nierdzewnym karabińczykiem (możliwość mocowania do kosza rufowego lub relingu), na pływalnie i kąpieliska - budowa j.w. z linką o długości 25 m z plastikowym karabińczykiem (możliwość mocowania do różnego typu wieszaków).
Koło ratunkowe jest podstawowym sprzętem ratunkowym na wielu kąpieliskach, pływalniach i różnych jednostkach pływających. Można je podzielić na stosowane na śródlądziu i stosowane na morzy. Te ostatnie wymagają atestu. Badanie to polega na włożeniu koła do wody i obciążeniu go ciężarem 15 kg przez 24 godziny. Jeżeli koło nie tonie - uzyskuje atest. Wykonane jest ono ze sprasowanego styropianu obszytego pomarańczowym materiałem i linki chwytowej o większej długości niż obwód, przymocowanej opaskami w czterech miejscach. Koło może być używane samodzielnie lub z linką, którą powinno się przywiązać bezpośrednio do koła i porządnie zbuchtować. Atestowane koła morskie posiadają również odblaskowe nakładki ułatwiające dostrzeżenie w nocy i w trudnych warunkach atmosferycznych. Występują również koła ratunkowe w kształcie podkowy, wykonane z pianki polietylenowej, lekkiej i bardziej wytrzymałej niż styropian. Konserwacja polega na wymyciu i wysuszeniu. W ostatnich czasach pojawiły się sztywne koła plastikowe, wewnątrz puste, ze specjalnymi pojemnikami na linkę o ergonomicznych kształtach usytuowanymi wewnątrz koła.
